Vissen op een ander eiland

Deze keer komt mijn vangstbericht van een ander eiland.

Het eiland ligt zo�n 500 kilometer ten zuidwesten van Zierikzee en de auto�s rijden er aan de linkerkant van de weg.

De eerste visdag

Tijdens onze klifwandeling een paar mooie stekken gezien dus die avond op pad gegaan met een paar spinstokken en een klusje kunstaas. Auto neergezet op het parkeerterrein bij hotel Jerbourg en het klifpad op naar het vuurtorentje van St Martin�s point. Het klifpad telt ruim 200 treden, en daalt van ongeveer 275 voet (90 meter hoogte) af naar de hoogwaterlijn. Halverwege linksaf naar een rotspartij die er aantrekkelijk uitzag. Een stek zien is daar fase EEN, het kunnen bereiken is fase TWEE, maar jezelf visklaar maken is fase DRIE. Het kost daar wat moeite op een plekje te vinden waar je je voeten fatsoenlijk vlak, stevig en veilig kunt neerzetten, waar je ook nog je spullen kwijt kunt en waar je ook nog een eventuele vis op een verantwoorde manier kunt landen. Dus de spullen visklaar maken, de bergschoenen houvast geven en gooien maar. Diepblauw kristalhelder en kolkend water aan je voeten, door het water zie je het kelp wuiven op de stroming. Als hengel  een 270 centimeter lange spinlat, goed voor zo�n 30 gram werpvermogen, een bijbehorende snelle molen volgespoeld met hagelnieuwe 6/100 gevlochten lijn en onderaan een werppilkertje. De eerste worpen aan de oppervlakte gevist en later steeds verder de diepte in laten zakken. Aanbeten en vis bleven uit, zo ook bij het tweede kunstaasje, een slanke twee-kleurige lepel van zo�n 20 gram, ook hierop geen resultaat. Als derde kustaasje ging er een 30 grams jigkop met een shad te water, deze viste ik zo diep mogelijk en liep lekker over de rotsen onder water. Regelmatig liep de shad vist in het kelp maar kwam ook weer los. Na een uurtje gooien op deze eerste stek nog eens rechtsom de bocht geprobeerd, net achter een rotsplateau kolkte en stampte het water daar aan de oppervlakte. Ook hier dezelfde rij kunstaas geprobeerd. Intussen was ik omgeschakeld naar nylon ipv gevlochten lijn omdat er een aardige pruik op de spoel zat. Hier had ik nog wel een aanbeet maar ook geen vis. Ook hier had ik het na een half uurtje gezien, dus op naar stek nummer drie, �the lighthouse�. Hier maar een paar worpjes gedaan vanaf het bruggetje naar de vuurtoren. De overige rotspartijen waren waarschijnlijk voor een echte �cliffhanger� wel te bevissen maar voor mij effe niet. Intussen was het gaan schemeren dus tijd om de ruim 200 treden van het pad nogmaals te nemen. Met het zweet op de bovenlip aangekomen bij de auto en op het gemakje aan de linkerkant van de weg naar huis gereden.

De tweede visdag

De avond ervoor nog eens wezen buurten op een van de havenhoofden van de hoofdstad St Pieter Port. Overdag was er geen mens/visser te bekennen, s�avonds was het er gewoon druk. Op het ondiepe gedeelte bij het strand stonden al wat vissers, verderop bij de vissershaven stonden ook wat vissers, maar het meeste volk stond op de kop van pier bij Cornet Castle, ik telde een hengel of 20. Een aantal viste met veren op de makreel, het merendeel viste met een dobber en een zandspiering eronder voor de pollak. Ook waren er twee bezig met zoals in de Engelsen noemen �free-lining� met een levende zandspiering voor een zeebaars. Dus vandaag ook op pad met de hengels naar de kop van de pier. Deze keer geen 200 treden over een klifpad maar gewoon 1 kilometer over het asfalt. Aan de voet van de pier bij de lokale vishandel eerst nog een verse makreel gescoord om eventueel als aas te dienen. Ik was akelig vroeg en ruim voor hoogwater en dus als eerste op de kop van de pier. Met half tij is het vanaf de reling tot aan de waterlijn ruim 10 meter dieper. Prullen met een stukje kunstaas zag ik even niet zitten, dus gewoon ouderwets met een lichte bootstok van 240 centimeter en een lichte molen met 35/100 erop aan de gang. Aan de wartel een 3 haaks veren-paternoster en een 3-tje werplood eraan, en smijten maar. Na een half uurtje kwamen de eerste �locals� en ik haakte net mijn eerste makreel. De foto is dan ook gemaakt door een van de vissers aldaar. Na een uurtje kwam �local� nummer 3 en mijn vis nummer twee. De derde �local� viste met een pendelstok, een werpreeltje en een vijfhaaks veren- paternoster, een genot om naar te kijken. Deze vent gooide schijnbaar moeiteloos de dubbele afstand als mijzelf, zwengelde op het gemakje het spulletje terug naar de pier en ving zijn vissen moeiteloos. Tot tweekeer toe had hij een �full house�, gewoon 5 makrelen tegelijk. Binnen een uur had hij er 15 en een geep als toegift. Intussen was het getij er flink ingekomen en werden alle onderlijnen flink naar links getrokken. Waanzinnig om te zien dat in de laatste paar uren van het opkomende tij het water zo ongeveer bij elke golf hoger komt. Het water schijnt er dan zo�n 5 centimeter per minuut te stijgen. Volgens de �locals�was het vandaag een getijverschil van 10,1 meter. Intussen had ik makreel nummer 3 kunnen verleiden op de veren en was het tijd om huiswaarts te keren. De hoeveelheid vissers was intussen opgelopen tot 10 stuks op de kop en een zelfde hoeveelheid op de pier zelf en nu werden er regelmatig ook visjes gevangen onder de dobbers. Allemaal pollaken van minimale afmetingen, tussen de 15 en 20 centimeter. Als toegift kwam er bij een van de vissende vrouwen een mooie rood gekleurde lipvis op de kant.

De derde visdag

Smorgens gelijk na het ontbijt weer terug naar dezelfde lange pier bij het kasteel. Er waren al wat �locals�aanwezig en ze vingen zo nu en dan een visje. Deze keer ging ik met twee hengels aan de gang, de eerste met een tweehaaks onderlijn met haken nummer 4 op de bodem als aas wat stukken makreel, deze ging zo ver mogelijk naar het midden van de havengeul. De tweede hengel ultralicht opgetuigd met een geepdobbertje van 25 gram en een lange dwarrellijn 24/100^e met een haakje nummer 8, ook hieraan een stripje makreel. Mijn superlichte visserij werd met enig hoongelach door de �locals� gadegeslagen. Zelf vissen ze met een hengel die wij als �kotterstok� zouden betitelen, een molen met 45/100 en een verzwaarde schuifdobber van 100 gram. Een haak nummer 2 met een hele of halve zandspiering completeert het spul. In de anderhalf uur netto vistijd wist ik 3 gepen te vangen, een vierde koos de vrijheid net aan de verkeerde kant van de reling. De visserij verweg op de bodem was maar minimaal, een enkele flauwe aanbeet en een grote krab was het resultaat. In de tussentijd had in met de polaroidbril in het heldere water schooltjes vis langs de kademuur zien trekken. De vissen waren roodbruin van kleur, niet groot maar wel talrijk. De paar laatste worpen met de paternoster maar eens dicht langs de muur laten zaken en dat was prijs. Nog voordat het lood de bodem raakt stond de top al te rammelen. Een paar kleine pollakjes konden de verleiding van een stuk makreel niet weerstaan en hingen aan de haak. Intussen was het twaalf uur geworden, was de parkeertijd verlopen en werd het tijd om me weer bij het gezin te voegen.

Savonds nogmaals de zelfde stek bezocht, deze keer met mijn zoon Jeffrey. Gezien de visserij van smorgens had ik nu twee lichte hengels opgetuigd, eentje met een 20 grams geepdobber en de andere met een peuteronderlijn met 3 haakjes 10 en een 20 grams loodje. Ik viste met de paternoster, Jeffrey met de geepdobber, beiden met kleine stukjes makreel als aas. De 3 meter lange onderlijn onder de geepdobber verzwaard met een paar loodhagels om het aas sneller op diepte te brengen. Ook nu hadden we volop bekijks met onze ultra-lichte visserij. Met mijn 3 haaks onderlijn kon ik regelmatig meerdere pollakjes tegelijk vangen, allemaal tussen de 10 en 15 centimeter. Nadat mijn onderlijn was vastgelopen tussen de stenen ben ik ook omgeschakeld op een geepdobbertje met een lange dwarrellijn. Na twee uurtjes vistijd hadden we samen zo�n 50 van deze minipollakken gevangen. Jeffrey viste met de hengel in de hand en trok heel voorzichtig de dobber boven water en de haak tot aan het wateroppervlak. De haak werd tot het oppervlak gevolgd door om het aas vechtende pollakjes. Jeffrey ving ook nog een visje was we geen naam konden geven. Intussen was het gaan schemeren en verdwenen de mini-visjes om plaats te maken voor wat groter spul. In de laatste 10 minuten ving ik nog een fraaie pollak, Jeffrey verspeelde iets groots net boven de waterlijn, en ving nog een horsmakreel.

Toen was het tijd om op te krassen, de spullen weer in de auto te pakken en smorgens weer terug te rijden richting de zuidwestnederlandse eilanden.

Het was een mooie vakantie in Guernsey

Niek Romijn HSV Dreischor en team See-Fish Zierikzee